Υστερόγραφο

Τί θέλω πια να δέχωμαι την προστασία της Μούσας; Νά σφίγγω την καρδιά μου νά δεχτή τίς νέες αγάπες, πίστες και χαρές της, τάχα πώς είναι μοίρα μου κ' είναι καί διαλεχτή! Πάει ὁ καιρός πού ἀχτιδωτό τό ἀστέρι τής ματιάς μου ἒφεγγε καί τών θείων και τών γηίνων, Ὼ τών  παθῶν δεν κράτησα ἐγώ τήν ανόσια Λύρα, Ἐμένα τά τραγούδια μου ήταν μόνο για Κεῖνον. Και τραγουδοῦν τον καημό της ἂπιστης ψυχῆς μου μέσ' στων δακρύων την ευχαριστία κι ' όλη ἡ χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πώς τή φωνή μου θα την δεχόταν μια βραδιά μπρός στη φτωχή του εστία. Κι ' ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του, ποιά δόξα πιο ακριβή να πω; Στο χωρισμό μας τούφερναν σα χελιδόνια οι στίχοι μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ. Τώρα καμμιά, καμμιάν ηχώ δεν άφησε ἡ φωνή μου σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας τό σκοτάδι Όμως όλοι φοβήθηκαν και γώ πιστεύω ακόμα αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη. Λοιπόν γιατί να δέχωμαι το κάλεσμα της Μούσας; Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.

«..το ξέρεις ότι μέχρι να σε συναντήσω δε ζήτησα ποτέ μου τίποτα ούτε επιθύμησα τίποτα; Ούτε σκέφτηκα τίποτα εκτός από το κίνημα και τη νίκη; Πραγματικά, ήμουν πολύ αγνός στις φιλοδοξίες μου. Έχω δουλέψει σκληρά και σ' αγαπώ πάρα πολύ, όσο αγαπώ όλα τα πράγματα για τα οποία έχουμε πολεμήσει. Σ' αγαπώ όπως αγαπώ την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ανθρώπων να έχουν κάποια δουλειά και να μην πεινούν. Σ' αγαπώ όπως αγαπώ τη Μαδρίτη που γι' αυτήν πολεμήσαμε και όπως αγαπώ όλους τους συντρόφους μου που σκοτώθηκαν. Και έχουν σκοτωθεί πολλοί. Πάρα πολλοί. Ούτε που μπορείς να φανταστείς πόσοι. Αλλά σε αγαπώ όπως αγαπώ τα πολυτιμότερα πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο και ακόμα πιο πολύ....»

Ἂνθρωποι πού μᾶς ξεγέλασε ἡ τύχη ἢ μᾶς πρόδωσε τ'          ὄνειρο  κι ὤ μάταιες ἐλπίδες, πόσο σᾶς ἀγαπήσαμε ἓναν καιρό. 

« Πες μου πως μ'αγαπάς ». « Όχι. Όχι τώρα ». « Δε μ' αγαπάς τώρα; » « Γύρνα πίσω. Είσαι τρελή ». « Δεν είμαι τρελή, σ'αγαπώ ». « Τότε γύρνα πίσω ». « Ωραία. Φεύγω. Κι αν εσύ δε μ' αγαπάς, εγώ σ' αγαπώ και για τους δυό μας ».   Την κοίταξε και της χαμογέλασε. Η Μαρία είχε δακρύσει. Έπεσε πάνω του και τον φίλησε. Μετά έμεινε στη θέση της κι αυτός προχώρησε. 

Έπαιζε μία χαλαρή μουσική και η βροχή του Νοέμβρη έπεφτε έξω απ' το παράθυρο. Περιφερόμουν μοναχή σκεπτόμενη μια αγαπημένη στιγμή που με στιγμάτισε. 

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».

Οἱ ἀπέραντες ἐκτάσεις μετρημένες  μ' ἒτη φωτός δέν μοῦ λένε τίποτα.  Ἐσύ ἢσουνα λίγα μέτρα μακριά  καί δέν μποροῦσα νά σ' ἀγγίξω  σάν ἀπλησίαστο ἀπλανή ἀστέρα.

Τά προσωπεῖα κρατᾶνε περισσότερο  τό ψεύτικο κρατάει περισσότερο  εἶναι ἡ μοναδική του ἀνταμοιβή  νά ἐπιζεῖ ἀφοῦ δέν ἒχει ζήσει.

Ὃλα τ' ἀρχίζω εὔκολα  τό τέλος εἶναι πάντα  πού μέ ἀγχώνει.

Τά πράγματα πού δέν ἀντέχαμε  νά δοῦμε ὣς τό τέλος  ἦρθε ἡ στιγμή πού τ' ἀντικρίσαμε.  Δέν συντριβήκαμε, ὃπως τό φοβόμαστε,  οὔτε καί γίναμε σοφότεροι.

Δέ θέλησα.  Δέ θέλησα τίποτα νά σοῦ πῶ.  Στά μάτια σου εἲδα  δυό τρελά δέντρα.  Ἀπό αὔρα, ἀπό γέλιο, ἀπό χρυσάφι.  Σαλεύανε.  Δέ θέλησα.  Δέ θέλησα τίποτα νά σοῦ πῶ.

Ὃταν χαμηλώνει τά μάτια  γερνάει κατά δέκα χρόνια.  Τό σαγόνι ἐξαφανίζεται  τά μάγουλα κρέμονται ἂδεια  τό μέτωπο φαρδαίνει ὃπως  μάσκας  τά μαλλιά δείχνουν ἀραιά  τά φρύδια ἐνισχυμένα μέ κραγιόνι.  Ὃταν σηκώνει τά μάτια  κερδίζει ἀμέσως ἐννέα χρόνια  ὃλα φωτίζονται μέ φῶς  μιᾶς ἐπιστρέφουσας νεότητας  κάθε ἀτέλεια σβήνει.  Ἀνάμεσα σέ δύο κινήσεις τῶν ματιῶν  ἒχει χαθεῖ ἓνας χρόνος.

Σωπαίνω και κοιτάζω το πέρας των λεπτών.

« Δέν μπορεῖ, μέσα στό γύρο τόν ἀτέλειωτο  τοῦ δοῦναι καί μολών λαβέ  θά μοῦ'χεις πάρει δανεικά  κάποια αἰσθήματα. »

Πότιζε σύ τή γλάστρα  κι ἂσε νά κλαίω.  Μόνο γράφε τούς λόγους,  μήπως κι ὀφείλω κι ἂλλη λύπη.  Θέλω νά ἒχω τή συνείδησή μου ἣσυχη  πώς βασανίστηκα γιά ὃλα.

Τώρα που δεν είσαι μπροστά μου και δεν βλέπεις τι έκφραση παίρνει το πρόσωπο μου και δεν κινδυνεύω να φανώ τρυφερός και γελοίος σου λέω πως σ’αγαπώ πολύ…

ούτε και εγώ σου μίλησα σού'πα μονάχα «μη χάνεσαι» και σύ μου είπες «ναί μωρέ» κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου. Έδωσα μιά και εγώ έτσι όπως έχω δεί να κάνετε οι άντρες και τρύπησα με το δάχτυλο πέρα για πέρα το πακέτο. Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ». 

Every human life is worth the same, and worth saving.                     - J.K. Rowling

Ὧρα προσμένει μοναχὴ  ἡ ἅμαξα κάτω ἀπ᾿ τὴ βροχή,  καὶ δὲν τὴ μέλει,  κι εἶναι σὰ νὰ τὴν τυραννᾶ  πιότερη ἡ ξένη γειτονιὰ  ποὺ δὲν τὴ θέλει. Τ᾿ ἀλογατάκια της, σιμά,  κάτω ἀπ᾿ τὸν ἴδιο μουσαμὰ  κάνουν καρτέρι,  στὸν τόπο αὐτόν, τὸν θλιβερό,  πρᾶμα δὲ μένει ἀπὸ καιρό,  νὰ τὄχουν ταίρι. Γρίλιες δὲν εἶναι, μήτε αὐλὲς  περικοκλάδες βαθουλές,  δὲν ἔμειν᾿ ἕνα  ἀπ᾿ τὰ φανάρια στὴ σειρὰ  μὲ τὰ δυὸ μπρούτζινα φτερά,  τὰ σταυρωμένα. Τ᾿ ἀνώφλια ἐπέσαν κι οἱ ἀγκωνιὲς  κι οἱ ἀνεμοπέραστες, στενές,  οἱ γαλαρίες  κι ἔφυγαν ἔντρομες, πολλὲς  κι οἱ θύμησες, σὰν τὶς καλές,  σεμνὲς κυρίες. Ἄδεια βιτόρια καὶ φτωχή,  πάρε μου ἐμένα τὴν ψυχή,  πάρε με ἐμένα  γιὰ ταξιδιώτη σου, κι εὐθὺς  πᾶμε, ὅθε κίνησες νὰ ῾ρθεῖς:  στὰ Περασμένα.

Ἐπέστρεφε συχνά καί παῖρνε με,  ἂγαπημένη αἴσθησις ἐπέστρεφε καί παῖρνε με -  ὅταν ξυπνᾶ τοῦ σώματος ἡ μνήμη,  κ' ἐπιθυμία παληά ξαναπερνᾶ στό αἷμα ὃταν τά χείλη καί τό δέρμα ἐνθυμούνται,  κ' αἰσθάνονται τά χέρια σάν ν' ἀγγίζουν πάλι.  Ἐπέστρεφε συχνά καί παῖρνε με τήν νύχτα,  ὃταν τά χείλη καί τό δέρμα ἐνθυμοῦνται...

« Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.» 

Σήμερα η Διεθνής Ημέρα κατά του Φασισμού και Αντισημιτισμού που  εορτάζεται κάθε χρόνο στις 9 Νοεμβρίου, σε ανάμνηση του πογκρόμ των Εβραίων που οργανώθηκε με κρατική καθοδήγηση στη ναζιστική Γερμανία του 1938.   Η αποκληθείσα «νύχτα των κρυστάλλων» αποτελεί το πρώτο μαζικό πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στη Γερμανία. Συνέβη τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938 ως τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας και ήταν η πρώτη ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε αργότερα με το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Ονομ άστηκε «νύχτα των κρυστάλλων», επειδή οι Ναζί ξέσπασαν πάνω στις ιδιοκτησίες των Εβραίων, σπάζοντας τις βιτρίνες πολλών καταστημάτων τους. Bertolt Brecht : « Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.» ( σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου )

Αν τα λόγια σου ταξίδια Μας πηγαίναν μακριά  Ο φόβος θα'ταν χάδι Δε θα ξημέρωνε ξανά  Ο φόβος δεν θα περπατούσε Στης αλήθειας τη στοά Αν σου φώτιζα το δρόμο Σε κρατούσα πιο σφιχτά Αν σου άπλωνα τα χέρια Δεν θα ανάσαινες μετά Γι'αυτό έκλεισα στα βάθη Της ψυχής μου μυστικά 6.11.16 - 05:11, Α.Π.

Ἓνας μπαξές γεμάτος αἷμα                      εἶν' ὁ οὐρανός  καί λίγο χιόνι  ἒσφιξα τά σκοινιά μου  πρέπει καί πάλι νά ἐλέγξω  τ' ἀστέρια  ἐγώ  κληρονόμος πουλιῶν  πρέπει  ἒστω καί μέ σπασμένα φτερά  νά πετάω.

Τό ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στόν ἒρωτα,  μονάχος στή δόξα καί στό θάνατο.  Τό ξέρω. Το δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ.  Ἂφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.  Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.  Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

Every time I rise up, I have confidence that I'm going to make it. - Stephen Curry

« Η ώρα να διεκδικήσει κάποιος τα δικαιώματά του είναι ακριβώς όταν του τα στερούν! »

Να μην ανησυχείς για  το "λίγο" των ανθρώπων. Τόσο ήθελαν να δώσουν και αυτό έδωσαν. Δεν τρέφουν μάλιστα, ούτε ίχνος ενοχής γι'αυτή την ανημπόρια τους. Καμία τύψη, κανένα φιλότιμο δεν τους χτυπάει την πόρτα. Και συνηθίζουν στο λίγο τους, Αρέσκονται στο να είναι λίγοι. Γαμώ το φιλότιμό τους.                                        - Χρουυ 

« ..αλλά να θυμάσαι πάντα άσχετα απ'την κριτική πως πρέπει να γίνεσαι όλο και καλύτερος σ'ό,τι κάνεις.»

« Στον αγώνα των θορύβων  ανενδοίαστα κατέχεις τα πρωτεία.  Ανέκαθεν έκανες τον περισσότερο  θόρυβο απ'όλα στη ζωή μου. »       - Χρουυ

Καμία φορά οι μέρες περνάνε δύσκολα.  Μοιάζουν όλες ίδιες, βαριές, ασήμαντες.  Βαρυσήμαντη η ασημαντότητά τους.

Κάποιος θα είπε στη θάλασσα «με κούρασες» κι είναι ως πνιγμένη, γιατί αυτή η στεγνή αλήθεια είναι πιο θάλασσα απ' όλες και είναι πιο βυθός απ'όλους τους βυθούς.

« Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να  κοιτάζει το κενό. Ν'ακούει δίσκους ξαπλωμένη  χάμου.

« Στη θέση του "σκέφτομαι άρα υπάρχω" βάλε καλύτερα το " Αγωνίζομαι άρα υπάρχω! " » 

Μέσα σε μια πόλη που με πνίγει  Τώρα που ξέρω μοναξιά τι πάει να πει Κοιτώ το χάος από μια άκρη Και ψάχνω ένα χέρι ο φόβος να κρυφτεί Σε κάθε δρόμο που περνάω Και αναρωτιέμαι η ζωή μου τι κάνει εδώ Εσένα μεσ'τα φώτα ψάχνω  Μα η νύχτα δε μ'αφήνει να σε βρω Μέσα σε μια πόλη που όλο αλλάζει Μα ίδια μένει κάθε βράδυ που κοιτώ  Εδώ που ανάσα η ψυχή δε βγάζει Ζω και περιμένω σε αγνώστους να σε δω Όταν πέφτει κάθε νύχτα Θέλω το ίδιο από ψηλά να κάνω εγώ Όμως αντέχω για μια ελπίδα Και παλεύω να βρω κάποιον άλλο εαυτό Α.Π.

Μέσα στις φωνές των παραλογισμών μου, με αγκαλιάζουν τα δ υό του χέρια κ αι όλες οι φωνές ησυχάζ ουν πάραυτα.

Basketball isn't a game, it's an art form - Kyrie Irving

Ο καθένας με την ομπρέλα του Όμως εγώ δεν μπορώ χωρίς τη βροχή σου

Μέσα σε τούτη τη βουβή πόλη, με τις κακόηχες μουσικές, τα θλιμμένα βλέμματα, τα μελαγχολικά μάτια στα παράθυρα των λεωφορείων, χαμογέλασα δυνατά νωρίς το ξημέρωμα για να ξυπνήσω όλες εκείνες τις τελευταίες ελπίδες που κοιμούνταν ακόμα.                                - Χρουυ

« Κι ἡ μητέρα φοροῡσε πάντα φαρδιά φορέματα,  γιά νά σκεπάζει ἴσως κι ἐκεῖνον  πού δέ γίναμε. »

Πολλές φορές σέ ζήτησε τό ἀπόγευμα: Ὅταν μέ βρῆκε πίσω ἀπ' τό παράθυρο νά προφητεύω τίς συνεχεῖς σιωπές σου. Ὅταν μιά βίαιη σκηνή ἐκτυλίχτηκε σ' ἐμένα ἀνάμεσα καί στό τετελεσμένο. Ὅταν προχώρησα στό διπλανό δωμάτιο κι αὐτό τό ἐκάλεσα «φυγή».

" Ἀνεπαισθήτως μ' ἔκλεισαν από τόν κόσμον ἔξω. "

"..δεν είναι δυνατό να πετύχεις κάτι που δεν τολμάς να διεκδικήσεις. Δεν γίνεται να καταφέρεις κάτι που δεν μπορείς καν να ξεστομίσεις.." 

Έτσι πλέον δικαιολογούν την απουσία, με τούτο το απεχθές "ελλείπει".. Λες και η έλλειψη αποτελεί ισχυρότατη δικαιολόγηση. Τείχος, φιλαράκι του ανεκπλήρωτου, εχθρός του επιθυμητού. Δι' αυτού και καθ' αυτού λοιπόν ας δικαιολογήσω την διαρκή απουσία σου. Ελλείψει χρόνου, τρόπου, θάρρους, πρόθεσης, ενδιαφέροντος. Ελλείψει έρωτος και ανάγκης.                                               - Χρουυ

Αν μετρησετε με πόσους συμβιβασμούς ζούμε θα καταλαβετε ότι η επιβίωση είναι μια σπουδαία ηθοποιός με ιδιαίτερη ευχέρεια να υποδύεται την αντοχή

Ζω μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που έχει γύρω γύρω πόρτες και παράθυρα και βλέπω από τις χαραμάδες να περνάει το φως. Ανάλογα με την περισταση ανοίγω μια πόρτα εδώ κι είμαι κόρη Ανοίγω μια πόρτα από εκεί και είμαι φίλη ή αδερφή Ανοίγω μια πόρτα πιο πέρα και γίνομαι σύζυγος ή μητερα Υπάρχει όμως κι ενα μεγάλο παράθυρο κάπου ψηλά που όποτε το ανοίγω αισθάνομαι γυναίκα κι αν μείνω λίγο να με φυσά ο φρέσκος εκείνος αέρας τότε νιώθω ωραία  μαγικά αλλά ποτέ δεν μένω εκει για πολύ δυστυχώς πρέπει να το κλείσω γιατί ακουω  κάποια από τις  πόρτες να χτυπάει και τρέχω ν ανοιξω......

" She's mad but she's magic. There's no lie in her fire. "

Σήμερα η μέρα είναι κυκλοθυμικότατη. Επίθετο υπερθετικού βαθμού. Οξύμωρο, αφού καθόλου θετικό δεν είναι. Ορίστηκε ο σκοπός της σημερινής μέρας, που είναι χαμένη κι αυτή. Μαζί κι ο χρόνος της.

" Μικραίνουν οι μέρες μικραίνουν για να στενοχωριούνται συντομότερες. "