Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο γιά Κεῖνον - Μαρία Πολυδούρη (Ανέκδοτα ποίηματα/1929)

Τί θέλω πια να δέχωμαι την προστασία της Μούσας;
Νά σφίγγω την καρδιά μου νά δεχτή
τίς νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πώς είναι μοίρα μου κ' είναι καί διαλεχτή!

Πάει ὁ καιρός πού ἀχτιδωτό τό ἀστέρι τής ματιάς μου
ἒφεγγε καί τών θείων και τών γηίνων,
Ὼ τών  παθῶν δεν κράτησα ἐγώ τήν ανόσια Λύρα,
Ἐμένα τά τραγούδια μου ήταν μόνο για Κεῖνον.

Και τραγουδοῦν τον καημό της ἂπιστης ψυχῆς μου
μέσ' στων δακρύων την ευχαριστία
κι ' όλη ἡ χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πώς τή φωνή μου
θα την δεχόταν μια βραδιά μπρός στη φτωχή του εστία.

Κι ' ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποιά δόξα πιο ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας τούφερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμμιά, καμμιάν ηχώ δεν άφησε ἡ φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας τό σκοτάδι
Όμως όλοι φοβήθηκαν και γώ πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχωμαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μιά ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τά τραγούδια μου ήταν μόνο για Κεῖνον.