Ἁμάξι στὴ βροχή - Τέλλος Άγρας

Ὧρα προσμένει μοναχὴ 
ἡ ἅμαξα κάτω ἀπ᾿ τὴ βροχή, 
καὶ δὲν τὴ μέλει, 
κι εἶναι σὰ νὰ τὴν τυραννᾶ 
πιότερη ἡ ξένη γειτονιὰ 
ποὺ δὲν τὴ θέλει.

Τ᾿ ἀλογατάκια της, σιμά, 
κάτω ἀπ᾿ τὸν ἴδιο μουσαμὰ 
κάνουν καρτέρι, 
στὸν τόπο αὐτόν, τὸν θλιβερό, 
πρᾶμα δὲ μένει ἀπὸ καιρό, 
νὰ τὄχουν ταίρι.

Γρίλιες δὲν εἶναι, μήτε αὐλὲς 
περικοκλάδες βαθουλές, 
δὲν ἔμειν᾿ ἕνα 
ἀπ᾿ τὰ φανάρια στὴ σειρὰ 
μὲ τὰ δυὸ μπρούτζινα φτερά, 
τὰ σταυρωμένα.

Τ᾿ ἀνώφλια ἐπέσαν κι οἱ ἀγκωνιὲς 
κι οἱ ἀνεμοπέραστες, στενές, 
οἱ γαλαρίες 
κι ἔφυγαν ἔντρομες, πολλὲς 
κι οἱ θύμησες, σὰν τὶς καλές, 
σεμνὲς κυρίες.

Ἄδεια βιτόρια καὶ φτωχή, 
πάρε μου ἐμένα τὴν ψυχή, 
πάρε με ἐμένα 
γιὰ ταξιδιώτη σου, κι εὐθὺς 
πᾶμε, ὅθε κίνησες νὰ ῾ρθεῖς: 
στὰ Περασμένα.