Υστερόγραφο

Πολλές φορές σε ζήτησα το απόγευμα: Όταν με βρήκε πίσω απ’ το παράθυρο να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου. Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε σ’ εμένα ανάμεσα και στο τετελεσμένο. Όταν προχώρησα στο διπλανό δωμάτιο κι αυτό το εκάλεσα «φυγή». Κι άλλες επίμονες φορές σε φώναξε μεσ’ από έξι λαϊκά τραγούδια για πιάνο και για δύσκολο απόγευμα. Κι ακόμα τρεις θρηνητικές μορφές όταν τα θέματα σουρούπωναν κι ονόμασα τα μάτια σου «καθημερινά απογεύματα» κι όλον εσένα Κυριακή που είναι πάντα δύσκολη.

Αποσπάσματα: « Πρέπει να δέχεσαι την τρομερή πραγματικότητα » « Μου είχαν αδειάσει τη γωνιά κι είχα όλο τον τόπο για τον εαυτό μου. » « Σύντομα ξαναβυθίστηκα στον ύπνο κι ο κόσμος συνέχισε την πορεία του κανονικά, χωρίς εμένα. » « Γνώρισα παράξενους, υπέροχους ανθρώπους ένα απ' τους οποίους ήταν ο εαυτός μου - κάποιος που ο πατέρας μου δεν γνώρισε ποτέ. » « κι όσο για τους μαγικούς ανθρώπους αργά ή γρήγορα βλάπτουν την εξαιρετική ικανότητά τους όταν αρχίζουν να την χρησιμοποιούν με λάθος τρόπο. » « όσο κι αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να βρουν καμιά που να σου μοιάζει. Ούτε κι εγώ μπορώ. » « είναι σπατάλη της καρδιάς να κλαίγεσαι για παλιά τραύματα » « έχουμε πεθάνει τόσες φορές πια που είναι ν' απορείς γιατί σκοτιζόμαστε στην ιδέα του θανάτου. » « Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα στις ηπείρους και στα δωμάτια δύο ανθρώπων. » « η ποίηση είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν μπορεί να συμβεί τίποτ' άλλο. » 

Το ότι βρήκες κάτι σημαντικό στη ζωή δε σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψεις καθετί άλλο.

«...Καθετί μη αναστρέψιμο είναι τρομαχτικό...Μόνο το μη αναστρέψιμο μπορεί να θεωρηθεί ως «φυλακή» του ανθρώπου. » 

Κι ὃμως τόν ἒρωτα ποὺ ἢθελες τὸν εἶχα να στὸν δώσω τὸν ἒρωτα ποὺ ἤθελα - τά μάτια σου μὲ τὦπαν τά κουρασμένα καὶ ὓποπτα - εἶχες νά μέ τόν δώσης.

 Νοσταλγία Τον θυμάμαι ακόμα. Παράξενο πολύ, γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε, όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο. Υπέροχο μνημείο. Διάχυτος σαν μυρουδιά, απροσδιόριστος σαν το άπειρο, βλέμμα σάμπως σ' ατέλειωτη νύχτα. Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο όπου τινάζαμε μιά τεφρωμένη ολοκλήρωση. Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο κάποιο ξεκίνημα πικρό. Και τότε εγώ σήκωνα το ποτήρι και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα ανάκατο με μιά σιγή. Στο χωρισμό μήτε αντίο μήτε φιλί.

Ι. Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει  τις δικές του προσταγές γι' αέναες επιθυμίες για σμίξιμο και συνταύτιση μ' ένα άλλο σώμα. Υμνώ και το κουρασμένο σώμα της γυναίκας  το λυγισμένο από τον μόχθο κάθε μέρας το φυραμένο, με στεγνωμένους τους χυμούς το σώμα που το απειλεί η ακινησία το φοβισμένο από την ηλικία, την αρρώστια που ενώ ξέρει πως τελικά νικάει ο θάνατος δεν παραδίδεται άνευ όρων στη φθορά. ΙΙ. Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά που σκίζουνε στα δυο και το πιο βαθύ σκοτάδι τ' ασυμβίβαστα γόνατα, τους γλυπτούς μηρούς που προλειαίνουν ως τα κατάβαθα τις συνερεύσεις τους διπλοθόλωτους γλουτούς, τη χαραγή τους το σχίσιμο του κόλπου, το κλειδί της ηδονής. Υμνώ και τα πόδια με τους πρησμένους αστραγάλους τα κότσια

Σταθήκαμε κι εμείς πλάι - πλάι,  παραταχθήκαμε  Τόσο διαφορετικοί,  καθένας μας κουβαλούσε  την δική του απαίτηση  Κανείς δεν μας είπε,  κανείς δεν φώναξε  πως έπρεπε να υποταχθούμε  Τα διαφορετικά υποτάσσονται  για να γίνουν ένα  έτσι που η ύπαρξη του ενός  προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου  Κανείς δεν στέκεται μοναχός του  Εγώ γιατί Εσύ  Εσύ επειδή Εγώ  Κι εμείς οι γελοίοι, αγέρωχοι,  παραταχθήκαμε  Απέμεινε καθείς με τις απαιτήσεις του.  - Χρουυ

Λόγια του Dr. Martin Luther King Jr. μέσα στο κομμάτι των Linkin Park - Wisdom, Justice and Love. H φώνη του γίνεται όλο και πιο "ρομποτική" δείχνοντας ότι η κοινωνία γίνεται όλο και λιγότερο συμπονετική. Είναι ένα κομμάτι του λόγου του όπου σύγκρινε τον πόλεμο του Βιετνάμ με τα δικαιώματα των Αφρο-Αμερικάνων γνωστή ως "Beyond Vietnam" -Spilto

«...το πρώτο που πλήττεται, το πρώτο που χάνεται στην αγάπη, είναι το σωστό κριτήριο. Ένα τούνελ όπου βαδίζεις στα σκοτάδια κάθε σχέση. Πρώτα σκοντάφτεις στα εμπόδια της αγάπης, πρώτα πονάς και ματώνεις και μετά συνειδητοποιείς την ύπαρξή τους. Επιπλέον, δε γίνεσαι ποτέ σοφότερος, όσο κι αν μαθητεύσεις στην αγάπη. Κάθε φορά είσαι έτοιμος να επαναλάβεις τα ίδια λάθη, να πέσεις στις ίδιες λακκούβες της ανοησίας που προϋποθέτει η νέκρωση της λογικής σου.»

τίποτα δε γιατρεύεται με το φιλί νέα παράπονα ξεφυτρώνουν